Mostek obok jeziora

Yumi Mizuno

przecież wiesz ze tego nie robię *powiedziała patrząc na przyjaciółkę po czym wstała o własnych siłach* co robimy?

Livi

Westchnęła z rezygnacją.- Ręce na Ciebie opadają Księżniczko. - mruknęła, patrząc na nią. - Siadaj..opatrzę Cię. A ty...- spojrzała na nowego znajomego- Pomożesz mi w tym. - Przyłożyła palec do jego czoła, po czym uśmiechnęła się słodko i podeszła do Yumi.

Sirion

- Jak chcesz... - wzruszył ramionami - no to rozkazuj, a będę cię słuchać. - Podszedł do Yumi i czekał na polecenia. (oO)

Yumi Mizuno

*patrzyła na nich jak na bande wariatów* nie trzeba zaraz mi sie rany zagoją *burkneła wyraźnie rozjuszona*

Livi

- Ja też Cię Kocham. A Ciebie już lubię.. - odparła machając ogonem.- Skoro tak mówisz... hmmmm jakieś pomysły na dalszą integracje. A tak nawiasem.. serio mogę Ci rozkazywać?

Sirion

- Nie, chciałem po prostu by moja wypowiedź jakoś brzmiała. - Zasłonił usta ziewając. - Może trzeba będzie przeprowadzić operację?

Livi

Podeszła do niego i przyłożyła mu rękę do czoła ze zdziwioną miną. - Nie, nie masz gorączki. Co ty po nocach robisz,że nie sypiasz? - zapytała odsuwając się. Wyprostowała uszy i przestała machać ogonem.- A ja już miałam nadzieje,że jednak mogę Ci rozkazywać.

Yumi Mizuno

alleluja *powiedziałą bez emocji i padła jak kłoda na ziemie słodko śpiac*

Sirion

- Różne rzeczy... Wybaczcie, ale teraz już sobie pójdę. Do zobaczenia. - Ukłonił się i wyszedł powolnym krokiem.

Livi

Westchnęła z rezygnacją. - I współpracuj z takimi.. A noc młoda jeszcze..- spojrzała na Yumi, po czym przełożyła ją na ławkę. Podeszła do drzewa i wlazła na nie bez problemu. Usiadła na jednej z najwyższych gałęzi ,opierając się o konar.Spokojny wzrok dziewczyny utkwił w niebie pełnym gwiazd.

Yumi Mizuno

*wstała i znikneła*

Rei

Rei stała na mostku i wpatrywała się w jezioro. To co dowiedziała się od drzewa było ciekawe tylko jakoś jej to nie interesowało. Nie była to odpowiedź na jej pytanie a raczej w ogóle coś co nawet jej nie tyczyło. Wpatrywała się w odbicie w lustrze wody.

Naraku

Nagle za dziewczyną pojawił się sam Naraku odziany w fioletowe kimono.
-Witaj- rzekł donośnie
-Jak mniemam Rei -ukłonił się i uśmiechnął szelmowsko.

Rei

Nie odwrócił się do niego, wystarczy, że widziała jego odbicie w wodzie. Nawet ją to nie ruszyło, że ktoś nagle pojawił się za nią z nie wiadomych celów i skąd zna jej imię?
- Wybrałeś złe miejsce. Drzewo wszystko wie.
Szepnęła dość cicho ale tak by Naraku usłyszał. Nadal miała wzrok wbity w wodę.

Naraku

Uśmiechnął się pod nosem
-O czym ty dziecię mówisz?- usiadł obok niej- Pamiętaj że drzewo jest subiektywne a nie obiektywne -mówił ze spokojem w głosie a zarazem tajemniczo.

Rei

Racja. Nigdy nie było wiadomo czy to prawda a może jakiś żart ale jej to nie tyczyło, chciała jedynie go uprzedzić by uważał gdzie co robi. Nagle obok chłopaka stała mała dziewczyna i ciągnęła go za rękaw.
- Pobawi się pan?
Zapytała dziecinnym głosikiem. Rei jedynie westchnęła cicho i odwróciła się w stronę małej.
- Bo ona nawet się do mnie nie odezwie.
Pokazała palcem na Rei z lekko złą miną.

Naraku

Uśmiechnął sie do małej
- Dziecko drogie na dnie jeziora jest skarb - powiedział do niej usmiechając sie i pokazując dokładnie na środek jeziora.
- Panno Rei. Od pani akurat nic nie chcę. Przybyłem tutaj nie dla pani jak może pani myśleć lecz po to by zobaczyć ziemie które już niebawem okryje mrok. I to nie mój mrok lecz mrok serc jego mieszkańców - Mówił patrząc na krajobraz z wielką radością w głosie.

Rei

- Pan mi tutaj nie kłamie bo żyje dłużej niż pan sobie myśli i tak żadnego skarbu nie ma.
Powiedziała dziewczynka ze złością i nagle zniknęła. Rei nadal stała ze spokojem wpatrując się na wodę. Tak na prawdę nic jej nie obchodziło jedynie to kogo dokładnie ma zabić i to wszystko.
- Nie lubię tego jeziora.
Odparła bez namysłu jakby nagle właśnie o czymś sobie przypomniała.

Naraku

Zaśmiał się na reakcję ducha.
- głupiutki duszek -popatrzył na dziewczynę wzrokiem z którego nic nie dało sie wyczytać - Pani? Dlaczego?-

Rei

- Bo pływa tam dużo trupów o których ludzie nawet nie ma pojęcia.
Powiedziała nadal gapiąc się na wodę. Zamknęła oczy i nagle je otworzyła jakby coś ją przestraszyło.
- Może pan ma jakąś robotę?
Zapytała. Wolała każdego dnia mieć coś do roboty, szczególnie w tym w czym się specjalizowała ale nie gardziła niczym. Lepsze coś robić niż stać bezczynnie.