Kolegium Wiecznej Magii

ARek

Na południowym krańcu jeziora rozpościera się wspaniały widok na krajobraz dookoła; od migających śnieżnobiałych szczytów północnych zboczy, rozciągających się na południowym wschodzie, przez pradawne knieje wraz z ich starożytnymi drzewami, aż po majaczące daleko zabudowania mieszkańców Azarah. Być może to przesądziło o powstaniu w tym miejscu magicznego kompleksu... każdy miał na to inną opinię. Niejeden z gości Kolegium Nieskończonej Magii zdawał się potwierdzać ideę, że pośród tych strzelistych, połyskujących o poranku wież i błyszczących srebrem zabudowań można było znaleźć centrum świata.

Być może mieli rację.

Niejeden architekt złapałby się za głowę z przerażenia na widok sposobu, w jaki magistrowie skonstruowali w pradawnych czasach swoje siedziby. Żaden logiczny porządek nie zdawał się rządzić chaotycznym zabudowaniom, które jedynie nieznacznie zmieniały się na przestrzeni lat. Całość można było uznać albo za jeden, gigantyczny budynek lub za małe miasteczko; dzieliło się ono na osiem głównych dzielnic, pośród których rządzili przedstawiciele ośmiu największych kolegiów magii: Płomienia, Światła, Stali, Życia, Cienia, Powietrza, Lodu oraz Dziczy. Całe zabudowania stanwowiły dom, pracownie, akademie, dom, dla tysięcy magów oraz adeptów. Żyli pośród jego murów i doskonalili swe umiejętności w posługiwaniu się mistycznymi mocami, zarówno tymi skrywanymi przez ludzki organizm jak i tymi, które wydarto samym bogom.
Oczywiście, jak to mawiał Arcymag Einheart, nawet w najjaśniejszej, najbielszej gwieździe znajdowała się skaza...

Gabriel Scarlatti sączył wino, patrząc przez okno swojej wysokiej wieży na błyszczące w ostatnich promieniach słońca jezioro. Siedział na parapecie, oparty o framugę okna. Nie obawiał się ewentualnego upadku, nawet jeśli było to aż osiem pięter. Bądź co bądź, połamałby się trochę a jego organizm zatrzymał swą pracę na (może) osiem godzin... jeśli miałby wyjątkowego pecha.
Jako magister z ramienia Kolegium Światła miał prawo do własnej wieży, czym niewielu mogło się pochwalić. Ośmiokondygnacyjny budynek zbudowany z bazaltu był przyciągającym wzrok spojrzeniem, zwłaszcza na tle śnieżnobiałych zabudowań jego kolegów. Nocami zaś, jego wieża była praktycznie niewidoczna dla wszystkich, poza tymi wyposażonymi w wzrok wystarczająco czuły aby dostrzec strzelisty budynek.
Mag przełknął szkarłatny napój. Był nagi do pasa, siedział jedynie w prostych lnianych spodniach; ubiorze typowym dla niego, gdy prowadził trening bojowy dla siebie lub młodszych uczniów.